Het boek Onder Hoogspanning intrigeerde mij alleen al vanwege de titel. Ik keek er dan ook erg naar uit om aan dit boek te beginnen om te ontdekken hoe de auteur Anna Runkle haar leven heeft weten om te buigen en zelfs een hele community heeft opgebouwd ondanks haar kindertijd-PTSS. Of wellicht kan ik beter zeggen: vanwege haar complexe PTSS dat terug te herleiden is naar haar kindertijd.
Vooral boeken waarbij schrijvers hun eigen leven blootgeven om vervolgens de lezer mee te nemen in hun helingsreis, vind ik inspirerend om te lezen. Anna geeft wel kleine inkijkjes en in hoofdlijnen kun je haar proces volgen, maar ze neemt je niet volledig mee op haar reis. Dit komt ook omdat er in het boek veel aandacht wordt besteed aan uitleg over ontregeling van het zenuwstelsel als gevolg van kindertrauma, hoe je hier achter komt en wat je het beste kunt doen om jezelf te reguleren.
Het boek nodigde me uit om verder te reflecteren
Hierdoor is het een praktisch boek geworden, waardoor je aan de hand van oefeningen, vragen, uitleg en onderbouwing zelf kan gaan ontdekken wat de gevolgen zijn van vroegkinderlijk trauma op je leven en hoe je dit kunt helen. Ik heb hier persoonlijk al veel werk in verzet, maar toch gaven de vragen en voorbeelden mij stof tot nadenken. Het boek nodigde mij dan ook uit om verder te reflecteren en werkelijk toe te geven hoe groot de effecten kunnen zijn van trauma, vooral als deze gerelateerd zijn aan je kindertijd. Dit voelde op sommige momenten confronterend aan.
De grootste oplossing die Runkle aandraagt voor zelfheling is de zogeheten Dagelijkse Oefening. Als ze hierover schrijft, voel je de bevlogenheid die ik soms in andere passages van het boek miste. Voor mij is schrijven en mediteren niet nieuw. Anna geeft echter wel een nieuwe kijk hierop en het heeft mij zeker gemotiveerd om mijn gevoelens weer van mij af te gaan schrijven.
Ik kon mij niet in alle standpunten en uitleg van de auteur vinden. En ik vind het ook heel belangrijk dat als je op het pad van heling stapt, er dan wel een bepaalde veiligheid moet zijn om naar je trauma’s en het effect hiervan op je leven te kunnen kijken. Ik denk dat Anna dit zelf bereikt heeft door de Dagelijkse Oefening herhaaldelijk te doen. Dus daar zou je dan wel voor open moeten staan, om het meeste uit de aanwijzingen te kunnen halen.
Zelfreflectie en in staat zijn om naar je eigen handelen te kijken, is voor veel mensen nog een uitdaging. Echter, om met de woorden van Anna te spreken: “Jij bent en blijft de enige die jouw traumatische wonden kan helen”. Ik hoop dat velen dit als een uitnodiging zien en op zoek gaan naar wat voor hen werkt.
⭐⭐⭐
Dank je wel Uitgeverij AnkhHermes voor dit recensie-exemplaar!