Momenteel zie ik heel veel overlijdensberichten op LinkedIn voorbijkomen. Opvallend veel jonge vrouwen, nog in de bloei van hun leven. Denk je. Maar helaas, ze zijn niet meer fysiek onder ons door ziekte of doordat ze besloten hebben zo niet meer verder te willen leven. Vol ongeloof wordt er op deze berichten gereageerd. Zeker als blijkt als ze een heel liefhebbend gezin achterlaten. En het is ook afschuwelijk. Vooral voor de nabestaanden. Degenen die zijn overleden, hebben hopelijk de rust gevonden waar ze zo naar op zoek waren.
Ja, ik heb er ook weleens over nagedacht om uit het leven te stappen…
Je weet nooit wat er allemaal in hun hoofd heeft afgespeeld, waardoor ze dachten dat er maar één uitweg was. Je weet ook eigenlijk nooit precies wanneer het genoeg is geweest, wanneer ze zijn gaan denken dat hun omgeving beter af zou zijn; zonder hun vriendin, partner, moeder. Het is schrijnend en er zit ook nog een groot taboe op. Jezelf hierover durven uitspreken en dat er iemand in je omgeving is die zonder oordeel hiernaar wilt luisteren, dat zou al een heleboel kunnen verlichten. Wat zou jij doen of denken als iemand zegt: ik stap liever uit het leven. Wat doet dat met jou? Durf je dan je eigen pijnstukken aan te kijken en er voor de ander te zijn? Echt luisteren vanuit het hart en te vragen: waar heb je nu behoefte aan? Wat wij ieder individueel kunnen doen is onze eigen verantwoordelijkheid dragen en niet wegkijken. Er is nog genoeg leed op deze wereld, dus kunnen we maar het beste ons eigen licht schijnen, zo fel mogelijk, ook op de stukken die we soms liever niet willen aankijken. Kijk niet weg. Spreek je uit als je het niet meer ziet zitten. Alsjeblieft. Je bent het waard. Je kunt altijd gratis en anoniem bellen naar 0800-0113. Chatten kan ook. En ik ben er ook voor je.
Momenteel zie ik heel veel overlijdensberichten op LinkedIn voorbijkomen. Opvallend veel jonge vrouwen, nog in de bloei van hun leven. Denk je. Maar helaas, ze zijn niet meer fysiek onder ons door ziekte of doordat ze besloten hebben zo niet meer verder te willen leven.
Vol ongeloof wordt er op deze berichten gereageerd. Zeker als blijkt als ze een heel liefhebbend gezin achterlaten. En het is ook afschuwelijk. Vooral voor de nabestaanden. Degenen die zijn overleden, hebben hopelijk de rust gevonden waar ze zo naar op zoek waren.
Je weet nooit wat er allemaal in hun hoofd heeft afgespeeld, waardoor ze dachten dat er maar één uitweg was. Je weet ook eigenlijk nooit precies wanneer het genoeg is geweest, wanneer ze zijn gaan denken dat hun omgeving beter af zou zijn; zonder hun vriendin, partner, moeder.
Het is schrijnend en er zit ook nog een groot taboe op. Jezelf hierover durven uitspreken en dat er iemand in je omgeving is die zonder oordeel hiernaar wilt luisteren, dat zou al een heleboel kunnen verlichten.
Wat zou jij doen of denken als iemand zegt: ik stap liever uit het leven. Wat doet dat met jou?
Durf je dan je eigen pijnstukken aan te kijken en er voor de ander te zijn? Echt luisteren vanuit het hart en te vragen: waar heb je nu behoefte aan?
Wat wij ieder individueel kunnen doen is onze eigen verantwoordelijkheid dragen en niet wegkijken. Er is nog genoeg leed op deze wereld, dus kunnen we maar het beste ons eigen licht schijnen, zo fel mogelijk, ook op de stukken die we soms liever niet willen aankijken.
Kijk niet weg. Spreek je uit als je het niet meer ziet zitten. Alsjeblieft. Je bent het waard.
Je kunt altijd gratis en anoniem bellen naar 0800-0113. Chatten kan ook.
En ik ben er ook voor je.